Droom of fata morgana

Ik bel Tim die op weg is om in de Ardennen in de buurt
van de col du Rosier zijn conditie op peil te houden
nu het klassieke voorjaar voorbij en historie is geworden,
zijn stem klinkt rustig wanneer ik informeer naar de reactie
van papa Karel en mama Karolien toen die de beide zonen
gedecideerd in de leeuwenkuil van de koers zagen duiken,
Tim en Benjamin als fel fietsend broederpaar in een wereld
waar het fatum der Romeinen om elke hoek loert.

En nu is er ook nog vrouwtje Tracey en kleine Marilou
die als een dubbelscapulier van dierbaar vlees en bloed
in elke koers engelbewarend met hem meefietsen,

de jonge vader kent de gevaren en klinkt behoedzaam
wanneer ik, mini-Freud, zijn gevoelssnaren bespeel.

Hij, de stoere Vikingkoning op de boeg van zijn drakar in carbon,
de witte tanden met een grijnslach getooid in de wind,
het type renner waar ik het meest van hou,
van deze dwangarbeider op de geselende kasseien en
het broeierig kleef- en klimasfalt van Alpen en Pyreneeën.

En ik zie Tim in een illusoire flits Roubaix winnen nadat hij
een ganse dag in een omgekeerde wereld heeft gekoerst:
met ploegmaats die hem 250 km uit de wind hebben gezet
om hem op Carrefour de l'Arbre uit het wiel te laten komen,
meteen 'n beschermend schild te vormen en alert te reageren
op alles wat bougeert. Tim die het opgespaarde buskruit
uit zijn dijen tot ontploffing brengt , een uitbarstende vulkaan,
een orkaan van brute kracht met de gespierde slanke benen
in een gestage cadans solo op weg naar het betonnen ovaal.
Hij reageert onwennig wanneer ik hem dit scenario serveer:
laat me in jouw plaats dromen, makker, zeg ik, sta me toe
dat ik je fiere kop met een verdiende lauwerkrans versier en
je de kassei der kasseien in de schuchtere handen duw.

willie verhegghe

UN MURO DI TEMPRA

- A Lovanio, davanti alla vecchia sede della birreria Artois, su di un muro in mattoni c'erano scritte, con vernice rossa, una decina di parole: "Tira tardi, tira lungo, prima o poi qualcosa troverai". Stava lì da fine Ottocento.
Quando decisero di tirare giù quel muro in molti protestarono. Consideravano quella scritta fatta da chissà chi chissà quando una parte non sacrificabile della città. Il dissenso però non portò a niente. Quelle parole però non sono andate perse. Il loro senso lo ha portato in giro un biondino sottile, ma con due spalle grosse come quel muro.
@timdeclercq a Lovanio c'è nato, lì ha iniziato ad amare la bici, sebbene il suo metro e novanta abbondante sembrava più adatto a spedire una palla in un cesto che a muovere pedali per le strade di Fiandra. E l'ha iniziata ad amare a tal punto che nemmeno il materializzarsi di una vita di sacrifici per vittorie altrui non l'ha mai fatto dubitare di aver preso la via giusta.
Da quando fa il corridore Tim ha sempre avuto un comandamento: in testa al gruppo quando il traguardo è solo un miraggio. Gli hanno sempre detto di fare così e lui così ha sempre fatto. E gli hanno detto sempre di fare così perché è nel ciclismo quello che è una nave rompighiaccio per un mercantile: un'agevolazione irrinunciabile.
Anche oggi alla #OmloopHetNieuwsblad si è messo davanti a tutti. Prima davanti al plotone, poi al gruppetto che si era involato sul Rekelberg a 75 km dall’arrivo. Ha pedalato come gli altri sette che aveva al suo fianco. Più degli altri. Perché a lui toccava il doppio turno, quello che il suo capitano di giornata, @yveslampaert, saltava per esigenze di vittoria. Una doppia fatica che gli stringeva le gambe a ogni strappo, mentre le sue spalle enormi caracollavano verso la coda del gruppetto. Muri che minavano le energie, ma non la tempra, è quella che lo spinto a non mollare, a non farsi riagguantare dal gruppo, nonostante Stuyven e Lampaert si fossero già involati con Kragh Andersen verso lo striscione d'arrivo, inseguiti da Trentin. Declercq ha chiuso 5°, quasi un 1'30" dopo il corridore della Trek-Segafredo, lontano pure dal suo capitano. Eppure mai così vicino.


EEN MUUR VAN VOLHARDING

- In Leuven, voor het oude hoofdkwartier van brouwerij Artois, stond op een bakstenen muur met rode verf een tiental woorden geschreven: "Ga ver, ga lang, vroeg of laat zal je iets vinden.” Het stond er al sinds het einde van de negentiende eeuw.
Toen men besloot die muur af te breken, protesteerden velen. Ze vonden dat dat opschrift daar was gezet vanuit het onzichtbare hart van de stad. Het protest leidde echter tot niets. Maar die woorden zijn niet verloren gegaan. Hun betekenis heeft ons gebracht bij een dunne blonde kerel, maar met twee schouders zo groot als die muur.
Tim Declercq werd geboren in Leuven, hij kreeg daar zijn liefde voor de fiets, hoewel hij met zijn gestalte van ruim een meter negentig meer geschikt leek om als basketter een bal in een mand te gooien dan om te pedaleren door de straten van Vlaanderen. Hij begon zoveel van die fiets te houden dat zelfs het vooruitzicht op een leven vol opofferingen voor de overwinningen van anderen hem er nooit aan deed twijfelen dat hij de goede weg had gekozen.
Sindsdien heeft Tim altijd een devies gehad: op kop rijden van het peloton, zelfs als de finish nog maar een luchtspiegeling is. Ze zeiden altijd dat hij dit moest doen en dat deed hij altijd. Ze hielden het hem voor, want hij is in de koers wat een ijsbreker is voor een koopvaardijschip: een onmisbare wegbereider.
Ook vandaag zette hij zich bij de #OmloopHetNieuwsblad op kop van iedereen. Eerst van het peloton, daarna van de groep die 75 km van de finish op de Rekelberg was ontsnapt. Hij fietste zoals de andere zeven die hij naast zich had. Maar hij deed meer dan de anderen. Zijn dubbele kopbeurten waren nodig om zijn kopman van de dag, @yveslampaert, een jump te laten doen naar de overwinning. Een dubbele inspanning die hem de benen bij elke beweging deed dichtknijpen, zodat hij met zijn enorme schouders terugviel naar de staart van de groep. Hij botste op een muur die zijn energie ondermijnde, maar niet bluste; hij reed er door om niet op te geven en niet door het peloton gepakt te worden, ondanks het feit dat Stuyven en Lampaert al met Kragh Andersen intussen naar de aankomststrook waren gevlogen, achtervolgd door Trentin. Declercq eindigde 5e, bijna anderhalve minuut na de Trek-Segafredo-koploper, en ver van zijn kopman. Maar nog nooit zo dichtbij.

Tim Declercq

Zijn werk zit er meestal op
als zijn kopmannen uit hun
zetel mogen komen,

uren lang houdt hij hen
uit de wind, reikt hij 
bidons en repen aan,

alle gaten worden 
door hem voor hen
gedicht,

hij beult zich af,
sleurt aan het peloton
tot alle vluchters
gegrepen zijn,

leeggereden, total loss
verlaat hij door hem
geëffende wegen,

zijn palmares bestaat
uit dankwoorden van
kampioenen

zij winnen bij de gratie
van helpers die zich
(met een glimlach)
met hun lot verzoenen


Miel Vanstreels, fietsvarianten

BIJ EEN FOTO IN DE KRANT
- voor wielerfamilie Declercq -

Het blauw in de hemden en de truien
als dominante kleurenfactor op een foto
waarop een familie gelukkig staat te zijn.
Min zus Linde, ergens in haar zwarte toga.
Mama Karolien heeft met vrouwelijke élégance
via een paar druppeltjes van Karel koersbloed
naar het sterke hart van twee zonen gepompt,
haar glimlach wordt gevoed door drie mannen
die voor haar zeker door het vuur zouden gaan,
wanneer zij even zou uitgekeken zijn
op al de drukte die door haar zelf gemaakte coureurs
zo kwistig in het rond en uit de dijen wordt getrapt
heeft ze nog altijd Keats en T.S. Eliot
om in het zalig geurend badschuim van de poëzie
even wat rust en verfrissing te vinden.

En ja, Karel krijgt zijn stoutste dromen stijlvol
op een gouden schaaltje gepresenteerd: Benjamin en Tim
koersen in het profpeloton zijn vadertrots met zwier
naar ongekende hoogtes, Tim met IJzeren Briek
in de karakterkop, Benjamin meer geïnspireerd
door de schone jongen die ook niet onaardig fietst.
De stand-up-comedian ziet dat het goed is
maar verliest wel eens zijn obligate lach
wanneer een valpartij zijn hart doet stilstaan,
met wat zalf en mercurochroom  weet hij dan wel
om snel te genezen van zijn ouderlijke vrees.

Zo kijk ik naar dit deugddoend lichtdrukmaal,
zo ervaar ik de immer speelse klanken van Gezelle
in de clan Declercq die staat als een stoere eik
in een wielenbos van soft en bleek berkenhout.
En ik maak me als het even mag lid van de familie
om samen op de golven van een jagend peloton
op een lyrisch koerseiland aan te spoelen.
Met Sagan die -net als Karel- stand up comedian,
amusante compagnon en nog veel meer blijkt te zijn.

Willie Verhegghe
Pollare/Ninove 26 febr. 2017
foto: https://www.demorgen.be/nieuws/het-koersgeslacht-declercq-academici-met-een-passie~bc52e345/