UN MURO DI TEMPRA

- A Lovanio, davanti alla vecchia sede della birreria Artois, su di un muro in mattoni c'erano scritte, con vernice rossa, una decina di parole: "Tira tardi, tira lungo, prima o poi qualcosa troverai". Stava lì da fine Ottocento.
Quando decisero di tirare giù quel muro in molti protestarono. Consideravano quella scritta fatta da chissà chi chissà quando una parte non sacrificabile della città. Il dissenso però non portò a niente. Quelle parole però non sono andate perse. Il loro senso lo ha portato in giro un biondino sottile, ma con due spalle grosse come quel muro.
@timdeclercq a Lovanio c'è nato, lì ha iniziato ad amare la bici, sebbene il suo metro e novanta abbondante sembrava più adatto a spedire una palla in un cesto che a muovere pedali per le strade di Fiandra. E l'ha iniziata ad amare a tal punto che nemmeno il materializzarsi di una vita di sacrifici per vittorie altrui non l'ha mai fatto dubitare di aver preso la via giusta.
Da quando fa il corridore Tim ha sempre avuto un comandamento: in testa al gruppo quando il traguardo è solo un miraggio. Gli hanno sempre detto di fare così e lui così ha sempre fatto. E gli hanno detto sempre di fare così perché è nel ciclismo quello che è una nave rompighiaccio per un mercantile: un'agevolazione irrinunciabile.
Anche oggi alla #OmloopHetNieuwsblad si è messo davanti a tutti. Prima davanti al plotone, poi al gruppetto che si era involato sul Rekelberg a 75 km dall’arrivo. Ha pedalato come gli altri sette che aveva al suo fianco. Più degli altri. Perché a lui toccava il doppio turno, quello che il suo capitano di giornata, @yveslampaert, saltava per esigenze di vittoria. Una doppia fatica che gli stringeva le gambe a ogni strappo, mentre le sue spalle enormi caracollavano verso la coda del gruppetto. Muri che minavano le energie, ma non la tempra, è quella che lo spinto a non mollare, a non farsi riagguantare dal gruppo, nonostante Stuyven e Lampaert si fossero già involati con Kragh Andersen verso lo striscione d'arrivo, inseguiti da Trentin. Declercq ha chiuso 5°, quasi un 1'30" dopo il corridore della Trek-Segafredo, lontano pure dal suo capitano. Eppure mai così vicino.


EEN MUUR VAN VOLHARDING

- In Leuven, voor het oude hoofdkwartier van brouwerij Artois, stond op een bakstenen muur met rode verf een tiental woorden geschreven: "Ga ver, ga lang, vroeg of laat zal je iets vinden.” Het stond er al sinds het einde van de negentiende eeuw.
Toen men besloot die muur af te breken, protesteerden velen. Ze vonden dat dat opschrift daar was gezet vanuit het onzichtbare hart van de stad. Het protest leidde echter tot niets. Maar die woorden zijn niet verloren gegaan. Hun betekenis heeft ons gebracht bij een dunne blonde kerel, maar met twee schouders zo groot als die muur.
Tim Declercq werd geboren in Leuven, hij kreeg daar zijn liefde voor de fiets, hoewel hij met zijn gestalte van ruim een meter negentig meer geschikt leek om als basketter een bal in een mand te gooien dan om te pedaleren door de straten van Vlaanderen. Hij begon zoveel van die fiets te houden dat zelfs het vooruitzicht op een leven vol opofferingen voor de overwinningen van anderen hem er nooit aan deed twijfelen dat hij de goede weg had gekozen.
Sindsdien heeft Tim altijd een devies gehad: op kop rijden van het peloton, zelfs als de finish nog maar een luchtspiegeling is. Ze zeiden altijd dat hij dit moest doen en dat deed hij altijd. Ze hielden het hem voor, want hij is in de koers wat een ijsbreker is voor een koopvaardijschip: een onmisbare wegbereider.
Ook vandaag zette hij zich bij de #OmloopHetNieuwsblad op kop van iedereen. Eerst van het peloton, daarna van de groep die 75 km van de finish op de Rekelberg was ontsnapt. Hij fietste zoals de andere zeven die hij naast zich had. Maar hij deed meer dan de anderen. Zijn dubbele kopbeurten waren nodig om zijn kopman van de dag, @yveslampaert, een jump te laten doen naar de overwinning. Een dubbele inspanning die hem de benen bij elke beweging deed dichtknijpen, zodat hij met zijn enorme schouders terugviel naar de staart van de groep. Hij botste op een muur die zijn energie ondermijnde, maar niet bluste; hij reed er door om niet op te geven en niet door het peloton gepakt te worden, ondanks het feit dat Stuyven en Lampaert al met Kragh Andersen intussen naar de aankomststrook waren gevlogen, achtervolgd door Trentin. Declercq eindigde 5e, bijna anderhalve minuut na de Trek-Segafredo-koploper, en ver van zijn kopman. Maar nog nooit zo dichtbij.